نفرین همیشگی ما

این جمله به‌صورت پیش‌فرض روی سیستم عامل مادرم نصب بود و مهم نبود در جواب کدام سوال ماست و بعد با اختلاف «مادر نشدی که…» پاسخ دومی بود که همیشه دم دست آماده داشت. حتی وقتی پدر در امور مادرانه‌اش دخالت می‌کرد هم همین جمله را می‌گفت: «مادر نشدی که…» و هرقدر پدرم می‌گفت از نظر بیولوژیکی امکانش را ندارم، مادرم توجه نمی‌کرد. از یک جایی به بعد حس می‌کردم مادرم از این جمله برای پیچاندن ما و انحراف بحث استفاده می‌کند. در واقع تو دلش هیچی نبود اما آن‌قدر این جمله را تکرار کرده‌بود که کائنات چاره‌ای جز برآورده کردن آن نداشت. نفرین «الهی بچه‌ات سرت بیاره» سال‌هاست در خانواده ما می‌چرخد. داستان‌های مشترک مادربزرگم از مادرش و مادرم از مادربزرگم صحت قضیه را تأیید می‌کند. در واقع این نفرین مثل دموی پیامکی مادرم بود، به‌جای جمله «فعلا امکان مکالمه وجود ندارد» از آن استفاده می‌کرد. حالا هروقت که بشقاب به دست برای غذا دادن به بچه در خانه دور افتخار می‌زنم یا درس و مشق اولویت بیست‌وپنجم بچه بعد از شرکت در مراسم ختم مادر عروس دایی مادربزرگش است، یاد این نفرین می‌افتم. هنوز دوران نوجوانی بچه باقی مانده و من به‌صورت جدی دنبال راهی برای باطل کردن این نفرین هستم. حتی به «بانی بنِت» جادوگر سریال خاطرات یک خون‌آشام هم پیغام دادم اما با این نوسان دلار باید برای باطل کردن این نفرین به اندازه یک اختلاس تپل، ارز خارج کنم و با همه وجود خودم را کنترل می‌کنم که عصبانیتم را سر بچه با ادای این جمله خالی نکنم. اما از یک طرف نگران هستم وقتی نوه‌ام قرار است بچه‌ام را اذیت کند، چه نفرین جدیدی وارد دی‌ان‌آی نسل جدیدمان خواهد شد؟!
نویسنده : مهدیسا صفری‌خواه| طنزپرداز