ایران ِ کوچک ِ هند: جامعه اقلیت هندی های ایرانی

گفته می شود نزدیک به ۵۰۰ سال قبل مسافرانی از شیراز برای فروش اسب به هند رفتند اما هرگز به سرزمین خود بازنگشتند. در آن زمان هند تحت سلطه ی مغول ها بود. امپراطوری های ایران و مغول مرز مشترک و روابط دوستانه ای با یکدیگر داشتند. در آن زمان – همانطور که حالا نیز تا حدودی به همین گونه است – قدرت نظامی یک سرزمین به قدرت سواره نظامش بستگی داشت. اسب های ایرانی خواهان زیادی داشتند. هر دو امپراتوری مردمانی داشتند که به زبان فارسی صحبت می کردند و به همین دلیل فروش اسب در نمایشگاه ها و بازارها، به زمین داران ثروتمند و حاکمان، برای بازرگانان ایرانی راحت تر بود.

این طایفه ها به هر کجا که سفر می کردند یک ایران ِ کوچک برپا می کردند و گاهی در نهایت در هند ماندگار می شدند و منطقه ی کوچکی در ایالت های مختلف این سرزمین برای خود می ساختند.

منطقه ی کوچک بیهار در شهر کیشانگانج یکی از این ایران های کوچک ِ هند است. ساکنان این منطقه که در کلبه هایی از گیاه بامبو زندگی می کنند، نسل ها قبل به اینجا آمدند. در حال حاضر حدود یکصد عدد از این کلبه ها در شهر کیشانگانج وجود دارد.

مردم این منطقه به هندی و فارسی سلیس صحبت می کند، غذاهای ایرانی می خورند و تا ۱۵ سال قبل در چادر زندگی می کردند، یعنی به همان شیوه ای که وقتی به هند آمدند در اینجا زندگی می کردند. نیاکان آن ها چادر را خانه ی خود می دانستند و این بخشی از هویت آن ها در هند بود. اما از زمانی که هزینه ی حفظ و نگهداری از چادرها بیشتر شد، آن ها به ساخت کلبه هایی از گیاه بامبو روی آوردند.