حواشیِ نامه‌ی اعتراضی سینماگران، ادامه دارد

شنبه بود که بیش از ۲۰۰ سینماگر در ایران با انتشار بیانیه‌ای به مواردی چون سانسور، ناتوانی قوه مجریه در اجرای قانون و ورود سرمایه‌های مشکوک به سینمااعتراض کردند.

سینماگران امضاکننده این بیانیه نوشتند: « سال‌های سال است موقعیت حرفه‌ای ما مورد هجوم و آسیب قرار گرفته است»

بهرام بیضایی، ناصر تقوایی، اصغر فرهادی، پرویز کیمیاوی، جعفر پناهی…از جمله سینماگرانی هستند که امضایشان پای این بیانیه دیده می‌شد.

«امنیت شغلی» موضوعی است که سینماگران در بند نخست بیانیه به آن اشاره کرده و با بیان این‌ که «برخی فیلم‌سازان به خاطر ساختن اثری انتقادی، محکوم به زندان و ممنوعیت خروج از کشور و یا با ممنوعیت‌ کار روبه‌رو شده‌اند»، اضافه کرده‌اند که تبعیض‌های آشکار در توزیع فرصت‌ها و امکانات‌، و سانسور، موجب مهاجرت ناخواسته‌ شماری از سینماگران شده است

سینماگران در بخشی دیگر از بیانیه خود ضمن اشاره به در امان نبودن آثارشان «از دست دزدان»، به تعدد مراکز تصمیم‌گیری برای سینما و توقیف و سانسور فیلم‌ها اعتراض کرده‌اند.

در تازه‌ترین مورد از توقیف فیلم‌ها، فیلم «خانه پدری» ساخته کیانوش عیاری که پس از ده سال توقیف اکران شده بود، توقیف شد.

سینماگران امضاکننده بیانیه ضمن اشاره به «سوءاستفاده از ارزش‌ها به قصد تصاحب سرمایه‌های عمومی و ایجاد رانت‌های هنگفت برای نهادها و افراد خاص»، از تلاش این دست افراد به‌ قصد گرفتن رانت‌های بیشتر نیز خبر داده‌اند.

سینماگرانِ معترض در پایان بیانیه خود به بازماندن سینمای ایران از درخشش در عرصه‌های جهانی و نیز ریزش مخاطب داخلی بر اثر «همه این محدودیت‌ها» اشاره کرده‌اند.

همزمان با انتشار این بیانیه، خانه سینما نیز با انتشار نامه‌ای خواهان دیدار فوری با رئیس قوه قضاییه شد.

خانه سینما در نامه خود خطاب به ابراهیم رئیسی، رئیس قوه قضاییه نوشت: «ما با این پرسش بی‌پاسخ روبه‌رو هستیم که چه دست‌هایی مانع از این است که جامعه فرهنگی – هنری و خصوصاً فیلمسازان احساس آرامش کنند؟»

روزنامه سازندگی هم با انتشار تصاویری از سینماگران معترض به موضوع بیانیه اخیر آنان اشاره کرد و با تیتر درشت نوشت: «بیانیه ۲۰۰»

روزنامه کیهان هم ضمن انتقاد از نامه اخیر سینماگران نوشت:

سانسور دقیقا همان کاری است که اکثر این سینماگران طی ۴۰ سال اخیر انجام دادند:

جای سؤال است، این فیلمسازان که ضعف کار خود را به سانسور و نبود آزادی نسبت می‌دهند، چرا وقتی از کشور خارج می‌شوند و به جهان آزاد(!) پا می‌گذارند هم نمی‌توانند فیلم خوبی بسازند؟ به راستی چند فیلمساز ایرانی وقتی از فضای به زعم ایشان بسته و پرسانسور ایران خارج می‌شوند، فیلم خوب و مهمی ساخته‌اند؟

آنچه که مسلم است حواشی این نامه ادامه خواهد داشت و نکته‌ی جالب جای خالی مهرجویی و کیمیایی است، در حالی که چهره‌ای چون روح‌الله حجازی پای این نامه را امضا کرده.