زن طلایی ووشوی جهان: فقط ۲۰ روز پیش پسرم بودم

شهربانو بعد از کسب طلای جهانی ۲۰۱۹، آن را به فرزندش تقدیم کرد و حالا برای جبران روز‌هایی که کنار پسر ۳ ماهه اش «آرشام» نبوده، لحظه شماری می‌کند.

در اردو‌های تیم ملی، قبل از روز مسابقه و بعد از آن بزرگترین دغدغه شهربانو منصوریان نوزادی بود که در خانه داشت. وقتی در چین بود، عکس همسر و فرزندش را منتشر کرد و بعد از قهرمانی هم از این ۲ نفر تقدیر ویژه‌ای در صفحه اینستاگرام خود به عمل آورد.

به همین بهانه دقایقی با شهربانو منصوریان همکلام شدیم تا حس و حال یک مادر قهرمان با داشتن یک نوزاد ۳ ماهه را جویا شویم. در ادامه مشروح صحبت‌های شهربانو منصوریان با خبرنگار “ورزش سه” را می‌خوانید.

این اولین طلای زندگی آرشام بود

دوست دارم مدال طلایی که گرفتم را به آرشام پسرم که ۳ ماه و نیم از تولدش می‌گذرد، تقدیم کنم. این اولین مدال طلای او در زندگی و اولین افتخار خانواده ما بعد از تولد اوست. همچنین باید از همسرم که در این مدت سختی زیادی کشید تشکر کنم.

آرشام را فقط ۲۰ روز دیدم!

واقعا نمی‌دانید چقدر سخت است که به عنوان یک مادر از نوزاد چند ماهه خودتان دور باشید. من وقتی آرشام فقط ۲۰ روزش بود، به اردوی تیم ملی رفتم و بعد از آن هم به مسابقات جهانی آمدم. در این بین فقط هر ۲ هفته یک بار ۲ روز می‌توانستم به مرخصی بروم و آرشام را ببینم. واقعا دوره سختی به من گذشت. فقط باید مادر باشید تا بدانید من چه حس و حالی داشتم.

چند ماه سخت با شیرینی تمام شد

خدا را شکر می‌کنم که این دوره سخت با شیرینی تمام شد. توانستم با این مدال طلا دل همسرم را شاد کنم و آن را به آرشام تقدیم کنم. حالا می‌توانم مدتی در کنار پسرم باشم و جبران روز‌هایی که نبودم را بکنم. در این مسیر خیلی‌ها از جمله الهه و سهیلا و مربی ام راضیه طهماسبی به من کمک کردند که از آن‌ها تشکر می‌کنم.

تا ۴۰ سالگی مبارزه می‌کنم

طبق قوانین فدراسیون جهانی ووشو، هر ورزشکار می‌تواند تا سن ۴۰ سالگی به مبارزه ادامه دهد و در مسابقات شرکت کند. من هم قصد دارم اگر خدا بخواهد و اتفاق خاصی رخ ندهد، تا همان ۴۰ سالگی در ورزش باشم. با انگیزه به کارم ادامه می‌دهم. این دوره پنجمین طلای جهانی و یازدهمین طلای زندگی ورزشی ام را گرفتم، اما حداقل ۲ دوره دیگر می‌توانم مدال طلای جهان را بگیرم و تعداد قهرمانی هایم را به ۷ برسانم.

از سکو که پایین آمدم، دیگر قهرمان نیستم

همیشه برای من انگیزه وجود دارد. وقتی از سکوی قهرمانی پایین می‌آیم، دیگر خودم را قهرمان جهان نمی‌دانم. همان جا می‌گویم که کار من برای مسابقات بعدی آغاز شده است. به هر حال ورز حرفه‌ای است و کسی از آینده خودش خبر ندارد. شاید یک مصدومیت شدید پیش بیاید و دیگر نتوانی ورزش کنی، پس باید تا جایی که توان داری، بجنگی. پس اینطور نیست که من، چون ۵ طلای جهانی دارم، دیگر انگیزه‌ای نداشته باشم.