دیروز برجام؛ امروز حفظ برجام، فردا ؟

تاکنون از اهمیت برجام زیاد گفته شده که با آن چنین و چنان می شود و چیزی حاصل نشد و امریکا با خروجش و اروپائیان با وقت کشی و در عین حال به سود امریکا هر چه خواستند به سرِ ما آوردند! و از این طرف ایران مانند یک بچه خوب و مظلوم همه تعهداتش را انجام داد و منتظر نشست و نشست تا بلکه آنها هم گامی بردارند ولی اروپائیان به رسم دیرینه شان گامی بر نداشتند که نداشتند و بر نخواهند داشت!

آنها هی وعده دادند وآخرالامر که ایران به ستوه آمد و خواست اقدامی کند، به تهدید متوسل شدند و نماینده و سفیر فرستادند و تا توانستند اظهار همدردی کردند و از ما خواستند که صبر استراتژیک داشته باشیم که داریم!

اینگونه برخورد اروپائیان با ایران آدم را به یاد آنکس می اندازد که از گرسنگی داشت می مرد فردی که نان به دستش بود به عوض دادن نان نشست درکنارش و به جای نان دادن دائماً اظهار همدردی کرد!

اما ایران حرف هایی که می زند و اقداماتی که می کند بسیار مهم است. سؤال این است که:

اولاً اینکه می گویند همه در حال حاضر در یک وفاق ملی هستند آیا به معنای موافقت با برجام است یا به خاطر اندک قاطعیتی است که از دولت در قبال این همه ناسپاسی و بدعهدی که از طرف مقابل دیده است؟ شاید مردم از این قاطعیت به وجد آمده اند. البته اگر در طول کار خلافش را نبینند و تبدیل به مماشات با اروپائیان مکار نشود!

سؤال دیگر اینکه مسئولانی که در اظهاراتشان برجام را به نفع طرفین می دانند و بعضی اوقات آن را معاهده جهانی به شمار می آورند آیا فراموش کرده اند که برجام به زعم طرف مقابل برای مهار ایران بوده و هست؟ اگر ما اعتراف کنیم که برجام به نفع امنیت بین المللی است آیا به طور ضمنی نپذیرفته ایم که ما تهدید بین المللی بوده ایم و این برجام ما را مهار کرد؟!

یا وقتی رئیس جمهور از عدم خاصیت اینستکس می گوید ولی اضافه می کند خوب حالا اگر در آن پول نفت را ریختند ما می توانیم به نوعی آن را قبول کنیم این عقب نشینی از موضع اولیه نیست؟! این مطلب را آقای عراقچی هم در مصاحبه اش به نوع دیگری تکرار کرد.

همچنین وقتی امریکا که رسماً از عضویت برجام خارج شده است درخواست تشکیل جلسه شورای حکام می دهد آیا تقاضایش قانونی است و آژانس باید آن را بپذیرد؟ پس چرا رسماً دولت ایران به آن اعتراض نکرد؟ و شاید اعتراض کرده و خبری منتشر نشده فقط آقای عراقچی آن را به طنز تشبیه کرد. البته حضور ایران در آن جلسه برای روشنگری بحث دیگری است ولی این اعتراض اولیه اگر شده باشد بسیار مطلوب است.

ترس از این است که فردا آنهایی که از برجام خارج شده اند اگر چراغ سبز نشان دادند که می خواهند برگردند ما ذوق زده شویم و فرش قرمر برای آنها پهن کنیم و کلی ابراز خرسندی کنیم. کما اینکه در سخنان آقای عراقچی بود که اگر امریکا برگردد و در جلسات آتی بخواهد شرکت کند ما استقبال می کنیم ولی به شرط اینکه تحریم ها را بردارد. آیا به قول آقای عراقچی که می گوید 5+1 دیگر وجود ندارد چگونه حضور امریکا را درجلسات آتی به شرط برداشتن تحریم مجاز می داند؟

با توجه به اینکه امریکا چنین کاری نخواهد کرد و تحریم ها را برنخواهد داشت، آیا اگر امریکا بخواهددر جلسات حضور یابد در عین حالی که عضو هم نیست ایران خوشحال خواهد شد؟ و آیا این نوعی عقب نشینی نیست؟ سخنان رئیس جمهور با همتای فرانسویش و ذکر 5+1 این مطلب را افاده نمی کند؟!

اینکه به قول ایشان در شرایط فعلی همه در ایران یکدل و یکصدا شده اند موقعیتی مناسب است برای به خود آمدن و اصلاح امور داخلی و از مردم و استعدادهای آنان استفاده کردن و به فکر جوانان بودن.

راه اصلی اتکا به خود و توجه به توده مردم است، همانگونه که بعضاً مسئولان می گویند چه برحام باشد یا نباشد، حفظ بشود یا نشود.