ترلان پروانه: نقش‌ها را با وسواس انتخاب می‌کنم

رویای بازیگرشدن، دیدن تصویر خود روی سر در سینما‌ها و معروف و محبوب‌شدن، رؤیای بسیاری از نوجوانان علاقه‌مند به بازیگری است. بعضی‌ها این‌رؤیا را دنبال می‌کنند، سراغ کلاس‌های بازیگری می‌روند یا اگر شانس یارشان باشد، فرصت قرارگرفتن جلوی دوربین به شکلی برایشان فراهم می‌شود.

بعضی‌ها هم سراغ بازیگری نمی‌روند و این‌رؤیا در حد یک فکر باقی می‌ماند. اما برای ترلان پروانه هیچ‌کدام از این اتفاقات نیفتاده، چون وقتی نخستین فیلمش را بازی کرد آن‌قدر کودک بود که هنوز فرصت نداشت به رؤیای بازیگری فکر کند. از آن روز‌ها که ترلان چهارساله برای نخستین بار جلوی دوربین رفت ۱۷ سال می‌گذرد. آن روز‌ها این بازیگر جوان پیش‌بینی نمی‌کرد که بازیگری، رؤیای تحقق‌یافته او می‌شود و در جوانی، کارنامه پرکاری خواهد ساخت.

این روز‌ها ترلان پروانه با «آهوی پیشونی‌سفید ۳» روی پرده سینماهاست. در «مصایب شیرین ۲» هم بازی کرده که هفته گذشته در جشنواره جهانی فیلم فجر نمایش داده شد و فیلم‌های دیگری هم آماده اکران دارد. حالا که بازیگری برای این دختر جوان به تصمیمی جدی با انتخاب‌های گزیده و حساب‌شده تبدیل شده است، با او درباره بازیگرشدن و بازیگرماندن گفتگو کرده‌ایم.

خیلی از بازیگران کودک نتوانستند در بزرگسالی در این عرصه فعالیت کنند، اما شما جزو استثنا‌ها در این زمینه هستید. کسب تجربه بازیگری از کودکی و کارنامه پرکار این روز‌های خود را مدیون چه چیزی می‌دانید؟

پیش از هرچیز لطف خداوند بوده و بعد حمایت مردم، طرفداران و خانواده عزیزم. بعد هم انتخاب‌های صحیح، عامل مؤثری در مسیر بازیگری من بوده است. اینکه درباره لطف خداوند حرف می‌زنم از چند نظر برایم اهمیت دارد. خداوند از همان ابتدای ورودم به دنیای بازیگری موقعیت‌های ویژه‌ای را سرراه من قرار داد. کارکردن با بزرگان و حرفه‌ای‌های سینما که شاید آرزوی خیلی‌ها باشد لحظه‌ای کنار آن‌ها کار کنند، از همان کودکی برای من اتفاق افتاد. من روز‌ها کنار چنین افرادی کار کردم، آموختم و این سعادت را داشتم که در کنار آن‌ها رشد کنم و هم بازیگری و هم اخلاق حرفه‌ای را از آن‌ها بیاموزم. به‌طور مثال پروژه‌ای مثل «زیر تیغ» برای من با آن سن و سال کم بهترین کلاس بازیگری محسوب می‌شد.

برخی بازیگران هستند که به یادگیری آکادمیک بازیگری اعتقاد ندارند و فقط استعداد را در این زمینه مهم می‌دانند. شما سهم یادگیری و استعداد را در موفق شدن یک بازیگر چقدر می‌دانید؟

به‌نظر من فاکتور‌های زیادی برای موفق‌شدن یک بازیگر اهمیت دارد. استعداد و یادگیری، مطالعه بسیار زیاد، فیلم دیدن و در واقع چیز‌هایی که می‌تواند یک بازیگر را از بقیه جلوتر ببرد، بسیار مهم است. البته داشتن استعداد بازیگری ضروری است، اما ابزاری که باعث بروز استعداد می‌شود، تکنیک است. این دو مکمل یکدیگر هستند. اما به‌نظر من مهم‌تر از همه اینها، داشتن اخلاق بازیگری، مسئولیت‌پذیری، صبوری و داشتن پشتکار از الزامات موفق‌بودن در دنیای بازیگری است.

با توجه به اینکه از کودکی بازیگر شده‌اید و در سینمای کودک هم حضور داشته‌اید، نقاط ضعف و قوت سینمای کودک به‌نظر شما کدامند؟

فکر می‌کنم در این حوزه باید فیلمنامه‌های به‌روز و مناسب نوشته شود. فیلمسازان باید همگام با رشد تکنولوژی و تغییر و تحول در سلیقه کودکان جلو بروند. از طرف دیگر شناخت دقیق ویژگی‌های کودک امروزی بسیار مهم است. پیشرفت این حوزه مستلزم جدی‌گرفتن سینمای کودک است.

افق بازیگری شما کجاست؟ در مسیر بازیگری خود چه هدفی را دنبال می‌کنید؟

افق بازیگری، افقی است پهناور، نامحدود و بدون مرز؛ در واقع باید گفت اهداف من به‌عنوان یک بازیگر پرتعداد هستند و من سعی می‌کنم آن‌ها را دسته‌بندی کنم. بعد از تعیین هدف‌ها، انتخاب مسیر درست هم اهمیت دارد. با انتخاب مسیر مناسب می‌توان به طرف هدف‌هایی که انتخاب کرده‌ایم قدم برداشت.

در انتخاب نقش‌ها تا به حال به چه نکاتی اهمیت داده‌اید؟ آیا از این به بعد تغییری در انتخاب‌هایتان اتفاق خواهد افتاد؟

اصولا، چون در ابتدای کار، فیلمنامه برای بازیگر ارسال می‌شود، پیش از هر چیز فیلمنامه و کارگردان برایم اهمیت دارد. بعد از آن هم تیم سازنده برای من از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. خیلی اهمیت می‌دهم که با چه گروهی قرار است کار کنم. چند سالی است که تغییراتی در مسیر بازیگری من رخ داده و بسیار گزیده پیش رفته‌ام. البته پیش از این هم بودن در کنار بزرگان سینما و کار با این عزیزان باعث شده بود مشاور‌ان خوبی داشته باشم و بتوانم با مشورت آنها، دست به انتخاب‌های مناسبی بزنم. اما حالا این موضوع شکل جدی‌تری هم به‌خود گرفته است.

از بین نقش‌هایی که بازی کرده‌اید، کدام نقش برایتان چالش‌برانگیزتر بوده و آن را بیشتر از بقیه دوست داشتید؟‌

نمی‌توانم پاسخ مشخصی بدهم. به‌نظرم همه نقش‌ها به هرحال چالشی برایم داشته‌اند، حتی نقش‌هایی که در کودکی بازی کردم. اما در سال‌های بازیگری تاکنون نقش گلنار در فیلم «فراری» و مانا در مصایب شیرین ۲ برای من چالش‌برانگیزتر بودند.

بازیگری در تئاتر را هم خیلی جدی دنبال می‌کنید، برای خودتان بازیگری در تئاتر جذابیت بیشتری دارد یا بازی در سینما؟

بله پیشنهاد‌های بسیار زیادی داشتم، اما سعی کردم با وسواس بسیار زیاد دست به انتخاب بزنم. بازیگری کار دشواری است، اما با فراگیری فنون می‌توان تا حدودی سختی آن را از میان برداشت. بازیگری در تئاتر و سینما ویژگی‌های خاص خود را دارد. اخیرا کتابی مطالعه کردم که در آن به جمله جالبی رسیدم، نوشته بود که در سینما شخصیت در گستره زمان و مکانی نامشخص روی پرده نقره‌ای است و بازیگری تئاتر، آفرینش پیکری از بشر زنده روی صحنه است. در تئاتر، روز‌ها و شب‌ها تمرین می‌کنی، هربار شخصیت را روی صحنه می‌بری پخته‌تر از قبل می‌شود. در تمرین و اجرا کم‌کم با وجوه مختلف شخصیتی که ساخته‌ای آشنا می‌شوی تا خود را در آن نقش احساس کنی.

اما در سینما این مسیر متفاوت است. در سینما شخصیت بعد از مطالعه فیلمنامه تحلیل و آنالیز می‌شود. در پیش‌تولید و جلسات با کارگردان جزئیات نقش مشخص می‌شود و اصطلاحا نقش در می‌آید. در این مرحله بازیگر یک یا چندبار برای ایفای نقش فرصت دارد. این بازیگر است که باید حس نقش را حفظ کند و نگه دارد. این تفاوت‌ها بین بازیگری تئاتر و سینما وجود دارد هرچند که روح عمل در هر دو یکی است. به همین علت است که من کار در پروژه‌های خاص با پیش‌تولید طولانی و کارآمد را خیلی دوست دارم، مثل کار آقای داوودنژاد که برای من بسیار لذتبخش بود.

تلویزیون چطور؟ این رسانه برای شما چه جایگاهی دارد و بازی در تلویزیون را با چه ملاحظاتی می‌پذیرید؟

جایگاه تئاتر، سینما و تلویزیون برای من در یک سطح است. البته که تعداد مخاطبان تلویزیونی بیشتر و این رسانه راحت‌تر برای مردم در دسترس است. در سینما و تئاتر در واقع این مخاطب است که خودش انتخاب می‌کند به تماشای چه کاری برود. اما در مجموع اگر فاکتور‌هایی که درنظر دارم در پروژه‌های تلویزیونی که به من پیشنهاد می‌شود وجود داشته باشد، حتما بازی در تلویزیون جزو انتخاب‌هایم خواهد بود.

این روز‌ها مشغول چه کاری هستید؟ در سینما و تلویزیون یا روی صحنه تئاتر به‌زودی شما را با چه آثاری خواهیم دید؟

هم‌اکنون مشغول تمرین یک کار تئاتری هستم. در سینما هم مشغول مذاکره درباره یک پروژه جدید هستم که هنوز به نتیجه قطعی نرسیده است. فیلم سینمایی‌ای که در آن بازی کرده‌ام و در صف اکران است، مصایب شیرین ۲ به کارگردانی علیرضا داوودنژاد است. جز این نمایشی با نام «حکم» به کارگردانی مسعود ترابی هم آماده اجرا دارم که قرار است در سالن تئاتر شهرزاد روی صحنه برود.

ترلان پروانه

متولد تیر ۱۳۷۷

ورود به سینما در سال ۱۳۸۳ با فیلم

«باغ آلوچه» بهروز شعیبی

ورود به تلویزیون در سال ۱۳۸۳ با مجموعه جایزه بزرگ مهران مدیری

برنده پروانه زرین از بیست‌و‌پنجمین جشنواره فیلم کودک و نوجوان اصفهان

نگاهی به ۳ فیلم مهم تجربه بازیگری ترلان پروانه

جاده قدیم

«جاده قدیم» فیلم منیژه حکمت در جشنواره فیلم فجر سر و صدای زیادی به‌پا کرد؛ هرچند در اکران عمومی نتوانست آن‌قدر‌ها موفق باشد. جاده قدیم یکی از تجربه‌های جدی ترلان پروانه در سال‌های اخیر است که در آن در کنار بازیگرانی مثل مهتاب کرامتی و آتیلا پسیانی قرار گرفت. پروانه می‌گوید: «نقش من در این فیلم، نقش دختری امروزی به نام شیداست که درگیر یک معضل اجتماعی می‌شود. روایت فیلم هم درباره برخورد‌های مختلف با این درگیری است. کار با منیژه حکمت و گروه حرفه‌ای او تجربه بسیار خوبی بود. فیلم درباره معضلی اجتماعی است که حرف‌زدن درباره آن خوب است و باعث افزایش آگاهی می‌شود». جاده قدیم بعد از ۱۰ سال دوری حکمت از سینما ساخته شد و همین موضوع، کنجکاوی مخاطبان را برانگیخت تا به تماشای تازه‌ترین اثر خانم کارگردان بنشینند.

فراری

نقشی که خود پروانه هم معتقد است برایش چالش‌برانگیز و جذاب بوده، نقش گلنار فیلم «فراری» به کارگردانی علیرضا داوودنژاد است. پروانه در این فیلم نقش گلنار، دختری بلندپرواز و ساده را ایفا می‌کند که از یکی از روستا‌های شهر‌های شمالی راهی پایتخت شده تا به رویا‌های عجیب و غریبش نزدیک شود. اما ورود او به تهران همان و سرگردانی برای پیداکردن جوانی که او را بازی داده همان. در این مسیر گلنار با راننده‌ای روبه‌رو می‌شود که راضی نمی‌شود این دختر جوان را تنها به حال خود رها کند.

محسن تنابنده برای بازی در نقش این راننده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد را از سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر گرفت. همبازی‌شدن با تنابنده و یک و دوی جذاب آنها، نقش گلنار را به نقشی قابل توجه در کارنامه بازیگری پروانه تبدیل کرد. صحبت‌کردن با ته‌لهجه شمالی می‌توانست یکی از چالش‌های این نقش باشد که پروانه به خوبی از پس آن برآمد.

زندگی مشترک آقای محمودی و بانو

وقتی پروانه از همبازی‌شدن با بازیگران حرفه‌ای و حضور در آثار کارگردانان مطرح حرف می‌زند، بازی در فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» می‌تواند گواهی بر این ادعا باشد. پروانه در این فیلم که روح‌الله حجازی کارگردانی آن را برعهده داشته، در کنار ترانه علیدوستی و حمید فرخ‌نژاد جلوی دوربین رفته است. او در این فیلم نقش دختر نوجوانی را بازی می‌کند که به تماشای روابط پیچیده زوج‌های امروزی نشسته، با ملاحظاتی که سعی دارد او را از این فضا دور نگه دارد، اما چندان موفق نیست.

دختر نوجوان با تصویری از یک زن امروزی و جسور مواجه می‌شود که با تصویر مادرش با چهارچوب‌های اخلاقی خاص خود تا حد زیادی تفاوت دارد. داستان جالب فیلم باعث شد در اکران هم موفق عمل کند و در نهایت به یکی از فیلم‌های مهم کارنامه بازیگری پروانه تبدیل شود.